Ik ben een krokodil

Gisteren was ik -ja, het mag eindelijk weer!- uit eten met mijn nicht. Ze vertelde dat ze bezig was met een fotoalbum van haar hond Lotje, waar ze helaas een poosje terug afscheid van heeft moeten nemen. Of ik de tekst die ze erbij bedacht had voor haar wilde nakijken. “Het is alleen voor mezelf hoor, ik laat het verder aan niemand zien, maar ik wil dit zo graag doen”, zei ze er verontschuldigend bij. Ik las haar tekst door en zat met tranen in mijn ogen. “Het is prachtig zo” zei ik. “Mag ik het gebruiken?” Dat mocht. Dus hieronder niet mijn tekst, maar de tekst van Daniele. Voor Lotje.

Op 5 november 2020 namen wij na 10 jaar afscheid van jou, Lotje. Voorgoed. En dat kan ik nog steeds niet helemaal bevatten. In golven overvalt mij het besef dat je er niet meer bent.

Daar kwam je ons leven in gerollebold. Kleine, blonde stinkerd. De kleinste teef uit een nest van 9 prachtige pups. Vanaf de eerste seconde dat ik je in mijn armen sloot, was jij meteen zo vertrouwd. Speciaal voor jou had ik een liedje verzonnen. Bijna dagelijks zong ik dat voor jou, terwijl ik kruipend naar je toe kwam: “ik ben een krokodil, een krokodil, een krokodil, ik ben een krokodil en ik pak je bij je bil”. Je staartje begon dan steeds sneller te kwispelen.

Onze prachtige Golden Retriever Lotje. Uiterlijk was je een pracht van een teef. Prachtige kop. Prachtige bouw. Prachtige vacht. De mooiste ogen. Van binnen was je nog veel mooier. Laconiek, rustig, zelfverzekerd en zelfstandig. Lomp maar ook zo teder. En zo ontzettend vrolijk. Blij ei. Enthousiast en gevoelig. Levensgenieter. Bourgondiër in je eetgedrag. Je was makkelijk; alleen zijn kon je prima. Bang was je niet snel. Gezelfschap was natuurlijk altijd leuker. In- en inlief voor mens en dier. Je vond alles goed en leuk. Je was een Golden Retriever ten voeten uit. Retrieven zat in je bloed. Stokken, ballen, alles kwam je netjes terugbrengen. Overal aan snuffelen. Liefst een half uur per groene vierkante centimeter. Heerlijk rondzwerven en scharrelen. Dat was wat jij het liefste deed.

Wat hebben wij veel beleefd samen. Een prachtig leven. Zomers naar de Veluwe, ‘s winters naar Texel. Zoveel snuffelrondjes. Zo vaak zwemmen in de zee. Rennen over het strand of in het bos. Wat hebben we genoten!

Onze band was van begin af aan al sterk, maar elk jaar voelde ik hem groeien. Tegen de tijd dat je ziek werd en wij onze laatste maanden ingingen, leek het of die band, zelfs door de dood, niet verbroken kon worden. Dat merkte ik aan de strijd tegen het einde. Je wil om zo lang mogelijk bij ons te blijven. Wij waren, nee, wij zijn, verbonden. Voor eeuwig.

We hadden veel namen voor je, Lotje. Wij noemden jou alles wat je op zulke momenten was: Lottepot, bouwvakker, kliko, beertje, die blonde. Maar steeds vaker gaf ik jou 1 naam. Bij die naam noemde ik je ook toen je sterven naderde. In onze laatste maanden samen, toen duidelijk werd dat we je zouden verliezen, gaf ik je die naam meer en meer. Ik noemde jou wat je zelf was … en wat uit al jouw poriën spatte. Lotje, jij liep ervan over. Ik liep ervan over voor jou. Ik noemde jou “Liefde”.

Jij verliet ons leven, maar je verlaat nooit ons hart. Dag lieve Lotje, met je heerlijke zachte oortjes. Dag Liefde.

Jouw laatste dag en onze laatste dag samen. In je eigen vertrouwde omgeving, met alle liefde om je heen. Ik ga naast je liggen en zing nog 1 keer ons liedje: “Ik ben een krokodil, een krokodil, een krokodil. Ik ben een krokodil en ik pak je bij je bil”…. Je ogen zijn dicht en je staartje ligt stil.