Moederdag

Een geweldige dag, moederdag, als je kleine kinderen hebt. Ik weet nog goed hoe mijn zoontjes zondags heel vroeg bij mijn ex en mij in bed sprongen en hun op school geleerde rijmpjes begonnen op te zeggen, of zingen. Met een prachtig zelfgemaakt cadeau erbij. En dan moest papa mee naar beneden om te helpen ontbijt te maken voor mama. En mama mocht dus lekker nog even verder slapen. Natuurlijk deed je die dag vol trots de ketting of broche op. En je nam de bonk met hartjes geverfde klei mee naar kantoor als presse-papier. Een keer kreeg ik zelfs een cd met allemaal mama-liedjes: “maaaaammaaaaa, je bent de liefste van de heeeeele wereld … maaaaaammaaaaa”. Die moest ook wekenlang verplicht gedraaid worden, want het teleurgestelde gezichtje als hij dacht dat je het cadeautje niet mooi vond, was vele malen erger dan die muziek.

Maar als kinderen ouder worden, wordt het steeds meer een verplichting. Eigenlijk zou moederdag -en vaderdag natuurlijk ook- afgeschaft moeten worden zodra je kinderen ouder zijn dan een jaar of 8. Het zijn niet meer die blije kindjes die erg hun best doen. Ik hoorde het volgende gesprek bij mij thuis ‘haal jij even iets voor mama, ik heb geen tijd’. ‘Ja, ik ook niet, wat moet ik halen dan?’. ‘Joh, doe niet zo moeilijk. Gewoon een doos van Rituals, of een fles wijn’. ‘Oke, maar dan haal jij de croissantjes’.
Dit jaar was het zelfs zo erg, dat schoondochter de cadeautjes haalde en druk was met de brunch. Vroeg opstaan is er niet meer bij, maar dat doe ik zelf ook niet graag, dus brunchen is prima. Het was ook heel gezellig, met z’n allen aan tafel, en Rituals is altijd lekker. Maar die vanzelfsprekende verplichting maakt het ergens minder leuk.

Het is niet erg, ik begrijp het wel. Het is voor mij niet anders. Mijn moeder krijgt al jaren van mijn zus en mij plantjes voor op het balkon. Geraniums. Ze heeft 2 van die langwerpige bakken, die ieder jaar gevuld moeten worden, en moederdag is daar een mooi moment voor. Jaren geleden was het makkelijk. Dan was ze ze zelf al gaan halen, samen met haar zuster. Gezellig een middagje naar het tuincentrum. Ja, er zijn mensen die dat leuk vinden. Mijn moeder en tante ook. Mijn moeder gaf dan de rekening en wij betaalden haar terug. Nog snel een flesje doucheschuim, of een doosje chocolaatjes kopen en klaar.

De laatste jaren gaat het anders. Mijn moeder wordt oud, een middagje tuincentrum is veel te vermoeiend. En die bakken meenemen met de rollator gaat niet. Dus gaan mijn zus en ik samen op pad. En echt, hoeveel moeite is het nu? Bakken leeggooien, in de auto, naar tuincentrum, bloemen erin en weer terug. Klaar. Maar ik haat het. En mijn zus ook. Zij stelt voor om alleen te gaan, maar dat vind ik lullig voor haar, dus ik stel voor om het alleen te doen, maar dat wil zij weer niet. Want we weten allebei dat we er geen zin in hebben. Dus gaan we altijd toch samen. Gelukkig.

Het is namelijk niet snel goed. Mijn moeder vindt zichzelf heel makkelijk, maar dat is ze niet. Niet altijd tenminste. Een keer zagen we mooie Franse geraniums, maar die vond ze niet mooi, die bloeien niet zo goed, lang of whatever. Het jaar daarop hielden we het bij twee kleuren, dat vonden we mooi staan. Maar nee, dat was te saai, te weinig kleur. Een keer bloeiden ze niet mooi, in 1 bak tenminste. Daar moesten we wat beter op letten bij het uitzoeken van de plantjes, of er wel voldoende knoppen in zaten. En vorig jaar zat er teveel aarde in de potten. Wij vragen altijd in de winkel om de bakken te vullen, zodat we niet zelf in die aarde hoeven te wroeten, maar alsnog zat mijn zus die zondagochtend met een lepel de helft van de aarde er weer uit te scheppen. Wat was ik blij dat ik pas een half uur later binnenkwam. Anders was ik de klos geweest.

Dit jaar was anders. De waterkoker was stuk en moeders wilde een nieuwe. Wij blij. Leuk, een keer wat anders. Makkelijk online een leuk modelletje besteld. Ze was er erg blij mee. Daar kwamen we mooi mee weg.
Maar ja, daar stonden nu twee lege bakken op haar balkon. Dat ziet er niet gezellig uit. Die moeten toch gevuld. En ze kan dat niet zelf. 

We houden veel van onze moeder. En, zoals mijn vader altijd zei als hij geen zin had om zelf zijn borrel in te schenken, en ik geen zin had om dat voor hem te doen: ‘Later, als ik er niet meer ben, dan zeggen jullie tegen elkaar ‘kon ik nog maar eens een borreltje voor die ouweheer inschenken’. En zo is het ook. Dus de bakken zijn leeggegooid en liggen al in mijn kofferbak. Morgen gaan mijn zus en ik ze samen laten vullen: gewone Nederlandse, zo veel mogelijk kleuren en niet teveel aarde. Oh ja, ook nog voldoende knoppen in de plantjes. Moet goed gaan dit keer.