Mag ik je tieten zien? Dat was de titel van een tv-programma van Tatum Dagelet. Ik was er nogal van onder de indruk.
Lang geleden, toen ik voor het eerst geïnteresseerd raakte in jongens, en zij in mij, werd dat ook wel eens gevraagd. Denk ik. Iets soortgelijks. Andere woorden misschien. Maar zelfde intentie. Als het later uitging, dan had die jongen alleen een leuke (of misschien minder leuke) herinnering. Hij kon opscheppen tegen zijn vrienden (‘ik heb haar tieten gezien’), of boos zijn (‘die slet liet zelfs haar tieten zien’), maar daarmee was de kous af. Mijn moeder wist daar niets van. Mijn leraar of baas niet. En ook niet alle andere leerlingen of collega’s.
Tegenwoordig gaat dat heel anders. Naast real life, heb je ook een digitaal leven. Teksten, foto’s, filmpjes. Via WhatsApp kan je alles delen. En, laten we eerlijk zijn, dat is reuze spannend en leuk. Dat doen we allemaal toch wel eens? Voor de lol. Voor wat spanning en opwinding. In vertrouwen. Moet kunnen toch, zonder angst achteraf voor shaming, sextortion, exposing, wraakporno of wat al die termen ook zijn.
Als je iets aan iemand in vertrouwen vertelt, en die iemand vertelt dat later aan Jan en alleman door, dan vinden wij die iemand toch een onbetrouwbare persoon, een loser? Waarom draaien we met z’n allen dit om wanneer zo’n zelfde loser de foto’s of filmpjes van z’n ex (of iemand anders) ‘exposed’ en gaan we ineens degene die op de foto’s/filmpjes staat veroordelen? Ik begrijp daar helemaal niets van.
Met afgrijzen heb ik zitten kijken hoe de levens van een aantal van deze jonge mensen verwoest werd. Wat een hel zij in terecht kwamen. Niet alleen door toedoen van zo’n loser, maar ook door de vele reacties. Er zijn speciale sites of groepen voor wraakporno of exposing. Met heel veel leden. En de reacties van omstanders, zelfs van vrienden of naasten zijn in mijn ogen ook heel triest. ‘Tja, het is wel zielig ja, maar zij/hij heeft het zelf gedaan, zelf die foto’s gemaakt en gestuurd’.
Als ik van iemand een pikante foto krijg, denk ik ‘wat tof dat hij me zo leuk vindt en vertrouwt dat hij dit stuurt’. Ik word daar juist blij van. Spannend en intiem dat je deze dingen samen kunt delen. Daar ga ik discreet mee om, ik ga dat vertrouwen niet beschamen. En dat verwacht ik van hem ook.
Maar nee, blijkbaar werkt het niet zo. Je stuurt het door, maakt het openbaar en je vindt jezelf niet eens slecht, want ‘had ze het maar niet moeten sturen, ze heeft het zelf gedaan’. En zo zijn dus ook de reacties van mensen die er niets mee te maken hebben maar overal wel een mening over moeten hebben (net als ik hier trouwens). Victem blaming wordt dit genoemd. Hoezo?
Een arts-seksuoloog in het programma zei: “wij mannen moeten boos worden op de klootzakken die dit uithalen, wij moeten niet meer toestaan dat ze zich zo gedragen ten opzichte van de slachtoffers”.
Helemaal mee eens. Ik wil daar nog aan toevoegen dat wij vrouwen het moeten opnemen voor de slachtoffers en hen steunen. Niet zo makkelijk veroordelen. Het is tenslotte alleen maar naakt of seks. Iets wat we allemaal op z’n tijd zijn of doen. Dat is heel normaal. Het is juist superstoer dat die meiden (of jongens) dit gedeeld hebben, daar hoort geen schaamte bij, daar mogen ze trots op zijn. En dat er losers zijn die zo onzorgvuldig omgaan met iets wat in vertrouwen is gegeven, dat is pas shaming.
Wat zie je niet?