Altijd als ik slapen ga, kruip ik tegen mijn imaginaire friend aan. Lekker veilig in zijn armen. Mijn hoofd tegen zijn borst en zijn arm is om mij heen. Ja, het is raar, dat vind ik zelf ook wel. Maar het is zo lekker, zo iemand die van je houdt, gewoon helemaal zoals je bent. Die zegt “kom maar hier schatje, ik zorg voor jou, bij mij ben je veilig”. En dan word ik rustig en val heerlijk in slaap. Ach, het kan geen kwaad, dacht ik. En niemand die het weet, dus who cares.
Veel kinderen hebben een imaginaire friend. Schijnt zelfs heel nuttig te zijn. Ze helpen kinderen om de wereld te begrijpen en zijn goed voor de ontwikkeling van sociale en emotionele vaardigheden. Meestal verdwijnen ze rond een jaar of 7. Die van mij kwam pas na mijn scheiding. Toen ik 46 was. Misschien wat achterstand in sociale en emotionele vaardigheden?
Een aantal maanden geleden kreeg ik een vriend. Een echte, levende, van vlees en bloed. Een mooie, grote, stoere man. Een waar ik heerlijk tegenaan kon kruipen. We hadden lange gesprekken. Hij kent me inmiddels door en door. Ik voelde me fijn en veilig bij hem. En voor het eerst sinds jaren, was mijn imaginary friend weg. Hij had plaatsgemaakt voor deze man. Waar ik in het echt tegenaan kon kruipen. En het voelde nog beter, nog warmer en nog veiliger. Zelfs de nachten dat ik alleen was, kroop ik in gedachten tegen mijn nieuwe echte vriend. En werd ik rustig en viel heerlijk in slaap.
Maar ineens is het over. Voorbij. Ik loop met mijn ziel onder mijn arm. Ik was in korte tijd zo gewend geraakt om alles met hem te delen. En nu zit alles weer alleen in mij, in mijn gedachten, mijn hoofd. Bij alles wat ik meemaak, lees, hoor of zie, wil ik hem appen of bellen. Zoals we deden. Maar iedere keer weer ‘oh nee, dat kan niet meer, dat is over’. Ik weet er nog even geen raad mee. Het voelt raar, doet pijn. Vooral als ik ga slapen. Ik lig ineens weer alleen. Niemand meer om tegenaan te kruipen. Ik mis die arm om me heen. Zelfs een ingebeelde. Maar ook die is er nu niet meer.